Vorig jaar rond deze datum stapte ik `s ochtends mijn voordeur uit en ik zag meteen de graffiti die op de blauwe bouwkeet voor ons huis was geklad. Zo’n bouwkeet met zijn luidruchtige masculiene inhoud levert al genoeg overlast op, maar een vieze graffiti-tag maakt het er niet beter op. Totdat ik diezelfde dag weer thuis kwam en, nu zonder mijn ochtendhumeur en haast, eindelijk tijd had om eens naar die tag te kijken: ‘Laser 3.14. Today I hired a detective to track me down’. Ik maakte er een foto van met mijn mobiele telefoon en kreeg dat zinnetje niet meer uit mijn hoofd. Niet alleen probeerde ik me voor te stellen wie de persoon was die dit had geschreven, maar ook bleef de zin door mijn hoofd zingen en besefte ik me dat ik af en toe ook wel zo’n detective nodig had om mezelf weer terug te vinden.
Laser 3.14 is een kunstenaar die op eigen initiatief en zonder inmenging van (overheids)instanties een gedachtevolle bijdrage wil leveren aan het forum van de publieke ruimte en is de moderne stadspoët van Amsterdam. Niemand kent zijn identiteit, maar zijn tags op schuttingen en bouwketen zijn alom bekend in de stad. Steeds vaker verschijnen zijn nieuwe tags op Flickr, Facebook of op een persoonlijk blog.
Sinds de zomer van vorig jaar is de aandacht voor Laser 3.14 en zijn werk toegenomen. Lebowski Publishers[1] gaf ongeveer een jaar geleden het boek Are You Reading Me? uit met zijn verzameld werk in het straatbeeld. Dat was onder meer aanleiding voor een aantal exposities, onder andere in de artKitchen Gallery[2] en in de Radar Gallery[3], niet alleen van zijn teksten, maar ook van zijn autonoom werk. Laser 3.14 is een ‘rising star’ die zijn credits op straat heeft verdiend en daar nog steeds hoge ogen blijft gooien.
Maar zijn dienstbaarheid aan de stad wordt niet door iedereen herkend. Enkele conservatievelingen zien zijn spuitwerk als een vervuiling van het straatbeeld. Zij hebben waarschijnlijk nog nooit met aandacht de teksten van Laser 3.14 gelezen. Afgelopen week verscheen er weer een nieuwe tag in het centrum van Amsterdam: ‘If my feelings are true, then where the hell are you?’, een persoonlijke roep om aandacht van een geliefde, maar tegelijkertijd een universele zin die waarschijnlijk door een paar mensen wordt gelezen die zich kunnen vinden in deze tekst. Dat is waar Laser 3.14 op uit is: mensen in de stad een hart onder de riem steken of even aan het denken zetten. En dat is toch ook precies de uitwerking die grote en dure (kunst)projecten in de openbare ruimte moeten hebben? Mensen op straat opvrolijken, om ze een moment bewust hun omgeving te ervaren. Met eenvoudige middelen en zonder schade aan te richten aan architectuur of straatmeubelen bereikt Laser 3.14 de Amsterdammers en de rest van Nederland, zo blijkt uit de uitgebreide media-aandacht die hij afgelopen maanden kreeg.[4]
Is dit geen prachtig burgerinitiatief om de openbare ruimte iets meer onze gezamenlijke woonkamer te maken? Een plek waar we kunnen ontspannen en vrijelijk met elkaar kunnen praten over onderwerpen die ons bezighouden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten